ELFOS NA MITOLOXIA NÓRDICA
Na Saga de Thidrek unha raiña humana sorprendese ao descubrir que o amante que a deixou embarazada e un elfo. Na Hrólfs saga kraka un rei chamado Helgi viola e embaraza a unha elfa vestida de seda.
Consecuentemente, a cruza entre elfos e humanos e posible na antigua creenza nórdica. A raiña humana que tivo un amante elfo deu a luz ao héroe Högni, e a elfa que foi violada por Helgi deu a luz a skuld era medio-elfa e moi habilidosa na hechicería (seid),a tal punto que era case invencible en batalla.
Describense como seres semi-divinos asociados a fertilidade e ao culto os ancestros. Desta forma, a noción do elfo asemellase a creenza animista en espíritus da naturaleza e dos mortos.
"Alí [no ceo] hai un lugar que e chamado fogar dos elfos (Álfheimr). As personas que viven alí son chamadas elfos da luz (Ljósálfar). Pero os elfos escuros (Dökkálfar) viven baixo terra, e non se asemellan en aparienzia a eles - e tampoco asemellanse na realidade. os elfos da luz son máis brillantes que a aparenza do sol, pero os elfos escuros son máis negros que a oscuridade en sí." (Snorri, Gylfaginning 17, Edda prosaica)
ELFOS NA MITOLOXÍA XERMANOS
Os elfos orixinarios, eran lixeiras criaturas que vivían no ceo durante a época do paganismo xermanico, e pode que haxa incluido elfos escuros ou ananos subterráneos. No folclore post-cristiano comenzaron a ser descritos como pícaros maliciosos que podían provocar enfermidades no ganado e na xente, e ademáis provocar malos sueños.No folclore de Dinamarca e Suecia aparecen moi ocasionalmente reis elfos, pero hay unha predominancia de mulleres elfas. Na épica xermana media de Nibelungenlied, un anano chamado Alberich "elfo soberano" contribue ainda máis na confusión entre elfos e ananos. A través do francés Alberon, a palabra entróu ao idioma inglés como Oberón – rey dos elfos e as fadas na obra de Shakespeare, El sueño de una noche de verano. A lenda de Der Erlkönig parece orixinada nunha época reciente en Dinamarca na que Goethe baseou o seu poema en "Erlkönigs Tochter" ("La hija de Erlkönig")La naturaleza de Erlkönig ha sido tema de varios debates. O nome traducido literalmente del alemán sería "rey Alder" máis que a sua habitual traducción do inglés de, "rey elfo" (que sería en alemán Elfenkönig). De acuerdo al folclore germano e danés, o Erlkönig aparece como un presaxio de morte, aparecelle soamente a unha persona a punto de morir, se ten unha expresión de sufrimiento indica unha morte dolorosa, unha pacífica é señal de morte tranquila e indolora. Este aspecto da lenda foi inmortalizado por Goethe no seu poema Der Erlkönig. na primeira historia do conto de fadas dos hermanos Grimm, Die Wichtelmänner, os protagonistas que dan título ao conto son dous pequenos seres que axudan a un zapateiro no seu traballo. Cando recompensa o seu traballo con pequenas roupas, están tan encantados, que alellan correndo e nunca os volve a ver. Ainda que os Wichtelmänner son similares a seres como os kobolds, ananos e brownies, os protagonistas do relato foron traducidos en ocasions como elfos.
Variacions dos elfos xermanos no folclore incluie a xente dos árboles e as damas brancas. Jacob Grimm non os asocia directamente cos elfos, pero outros investigadores ven unha posibel conexión a os brillantes elfos de luz dos antiguos nórdicos.
ELFOS DE FANTASIA
En novelas de fantasía E folclore, os elfos son frecuentemente descritos coma xente pequena con orellas puntiagudas e personalidades traviesas. Ademáis, na visión máis moderna son imperceptibles, e viven nos bosques e outros lugares naturais; así,mezclase con duendes e outros seres faéricos tradicionais,
Na sua versión literaria moderna, son lonxevos (poden vivir milenios) e teñen poderes maxicos, que usan para protexer a naturaleza. contase que a raza élfica precede a da Humanidade en un gran número de milenios. Viven en sociedades análogas as humanas, con reis a quenes están sometidos. Aman o xogo, a danza y o canto. A menudo pasan a noite enteira en rondas infatigables que só son interrumpidas polo canto do gaio, pois temen a mirada dos humanos. o máis frecuente e que nas suas danzas non teñan testigos; pola mañan soamente na herba húmeda notase o rastro dos seus pasos.
na alta fantasía, xeneralmente os elfos non son hostiles a os humanos, xa que os consideran inferiores e de pouca importancia tachándoos de bárbaros.
Tambén hay elfos escuros (svartalfer en la mitología nórdica), son retorcidos e malignos, de pel negra e cabelos brancos, viven baixo terra, en cidades subterraneas, na sua civilizacion as mulleres son sacerdotisas e os homes ou ben guerreiros ou magos, viven en constante guerra entre eles, aplauden unha conducta malvada, para conquistar a os outros deben matar a todolos testigos, se ha hazaña e levado acabo con sixilo e satisfaccion aplaudirase, pero se so vive unha persoa os atacantes seran xuzgados. obedecen a unha deusa subterranea, as mulleres estan por enriba dos homes os que azotan con latigos maxicos rematados en multiples cabezas de serpe. os que son da nobreza teñen a capacidade de levitar. odian a todalas razas, sobre todo os seus primos os elfos do mundo superior, a veces as noites saen e os matan durante os bailes, os seus ollos ven perfectamente na escuridade,solen ser roxos. de estar tanto tempo baixo terra a luz do sol failles dano, pero quizais poderian volver a acostumarse.
os elfos son enemigos dos orcos e goblins, e solen estar permanentemente pelexados cos enanos, porque se tachan de bárbaros os humanos non se leban nada ben cos enanos.
en boa parte das historia son altos e a sua apariencia fraxil contrasta coa sua forza e rapidez, son destros arqueiros gracias a sua capacidade ocular (pois ben a grandes distancias e na escuridade) os seus rostros son angulosos, rematados nunhas orellas puntiagudas, de pel clara e cabelos longos, pasando desde dourados a roxos e negros, os ollos son rasgados e tan penetrantes coma os dos gatos, de movementos gráciles e felinos, son coñecidos como a xente fermosa, viven moitisimos anos, alcanzando a adolescencia entre os 50 anos, debido a esto din que o tempo apenas pasa pra eles por iso apenas hai mozos elfos. aman a natureza, practican a maxia, orgullosos e de porte altivo.
